Крамлёўская круцёлка ў эпіцэнтры анекдота

• Уладзімір Халіп
• 28.05.2025, 14:07

Нешта яны рыхтуюць - вялікае і недарэчнае.

Інакш навошта спатрэбілася б у спешным парадку ствараць легенды аб бяспрыкладным гераізме. Ды яшчэ да таго ж распускаць дзіўныя чуткі аб фактах нечуванай адвагі нават не ў акопах на лініі баявога судакранання, а ў глыбокім тыле. І да таго ж у чыноўніцкім асяроддзі. Аднак жыццё, асабліва крамлёўскае, дыктуе сваё. Відавочна, недзе нешта ў іх там прышчыкнула, прытым грунтоўна. А таму давялося ўключаць у прапагандысцкі кантэнт не толькі падрабязнасці жыцця асобных прадстаўнікоў пуцінскай світы, але і нейкія факты паўсядзённага побыту правадыра. Гераічныя, несумненна. Рэжыму тэрмінова патрэбен міф.

У мінулыя выходныя на змацаваных тэлеэкранах з'явіўся раптам генерал, камандзір дывізіі СПА. Ён выразна заявіў аб адбіцці чарговага нападу ўкраінскіх беспілотнікаў дзесьці ў Курскай вобласці. Аднак чыноўніцкага выгляду інтэрв'юер гэтым рапартам застаўся незадаволены. Ён тыцнуў суразмоўцу мікрафонам у грудзі і сфармуляваў навадное пытанне: «Верталёт прэзідэнта знаходзіўся ў зоне баявых дзеянняў?» Генерал спахапіўся: «Інтэнсіўнасць нападу падчас пралёту борта з вярхоўным галоўнакамандуючым над тэрыторыяй Курскай вобласці значна ўзрасла. Таму мы адначасова вялі супрацьпаветраны бой і гарантавалі бяспеку пралёта прэзідэнта».

Дык вось яно што! Выяўляецца, «у эпіцэнтры адбіцця маштабнай атакі ўкраінскіх беспілотнікаў» боўталася бяздольная крамлёўская круцёлка. І правадыра магло проста панесці сустрэчнай плынню нейкіх дронаў. І краіна асірацела б назаўжды. Такая гэтая дзіўная сітуацыя ў сухім астатку. Але тады ў народных масах узнікае суцэль слушнае пытанне.

А чаму ён увогуле туды папёрся, у гэтую Курскую вобласць? Цяжка было свайго пасланца Хінштэйна проста выклікаць на дыван? Ды якія тут могуць быць пытанні? Магчыма, надакучыла крамлёўская руціна. І захацелася нешта такое адчыбучыць, каб усе зразумелі, хто на гэтай прасторы галоўны. А заадно страсянуць прыдворную прапаганду. І яшчэ бываюць часам такія дні, калі адвага зашкальвае. І прыходзіць простая думка, што ўсё магчыма і няма ніякіх перашкод. А вось рой сустрэчных беспілотнікаў ніяк не меркаваўся.

Прайшло зусім няшмат часу, і гэты інфармацыйны шарык лопнуў. Легенда аб гераічным палёце выпарылася. Выявілася, што перасоўваўся заваёўнік дронаў на аўтамабілі. Куды даехаў - невядома. І высветлілася дарэчы, што масіўнай хмары беспілотнікаў не было ў той дзень. Дарма падставілі генерала.

І да таго ж выніковая карцінка гэтага бяспрыкладнага тэлепрарыву найвысокай круцёлкі ў прыфрантавы тыл апынулася маркотнай і далёка не ўражальнай. Нейкая там нарада, нейкія людзі расселіся ў змрочным памяшканні паўколам злева і справа ад раптоўнага госця. Валанцёры. Двое святароў. Мясцовыя чыноўнікі. А ў дадатак - дрэннае асвятленне, мікрафон нікуды не варты. Журналіст крамлёўскага пула потым расшыфраваў фанаграму гэтай сходкі. Нічога незвычайнага. Хіба толькі адзін момант мог прыцягнуць увагу сваёй нахабнай шчырасцю. Пуцін зноў загаварыў пра «санітарную зону». Пра тое, што трэба было б яшчэ захапіць. І тут ірвануўся наперад нейкі Павел Залатароў, нядаўна прызначаны кіраўнік Глушкаўскага раёна. І вось фрагмент той самай расшыфроўкі.

- Трэба больш! Хаця б Сумы!..І з вамі, як з галоўнакамандуючым, мы пераможам, гэта не выклікае сумневу…

- Таму Аляксандра Яўсеіча (Хінштэйна) і абралі, - пагадзіўся прэзідэнт. - Ён таксама ўсё хоча: пабольш, пабольш!..

- Так, каб была большай і Курская вобласць, і Расея! – Зусім натхніўся Павел Залатароў».

Якія людзі! Гэта вам не нарада ў пачатку дзевяностых. Яны вызначаюць не лёс уладальніка нейкага шапіка ў цёмным закутку, а лёсы народаў і краін. Спрабуюць перанесці межы і выбудоўваць новы парадак у свеце. Толькі манеры ў іх усё тыя ж, з дзевяностых. А Трамп усё яшчэ спрабуе ўспрымаць крамлёўскага кіраўніка як партнёра ў перамовах. Аднак нічога з гэтай задумы не выходзіць. І не выйдзе. Спатрэбіцца нямала намаганняў і часу, каб зразумець простую ісціну: кантакт немагчымы. І ніякая «ўгода» тут не пройдзе. Не тыя часы. І партнёры нейкія своеасаблівыя.

У арсенале крамлёўскага кіраўніка сталая падмена сэнсаў. І немагчыма зразумець, што ён мае на ўвазе. Ужо два гады ён настойліва гаворыць пра нейкую «санітарную зону». Яму настойліва спрабуюць растлумачыць, што ва ўмовах рэальнай вайны, калі ракеты і беспілотнікі далятаюць да Масквы, Елабугі, Капусціна Яра і іншых цэляў у глыбокім тыле, нават казаць аб гэтым бессэнсоўна. Аднак ён упарта стаіць на сваім. А адыёзныя «першапрычыны канфлікту» - гэта што канкрэтна? Цалкам магчыма, што і гэты крыптонім можа так і застацца не расшыфраваным.

Аднак і загадкавы гэбэшны куфэрак адчыняецца на здзіўленне проста. Няма сэнсу дакопвацца да самых глыбінь. І пагатоў, звяраць даўнія і познія тэксты кіраўніка ў бясплодных спробах зразумець яго сапраўдныя намеры. Досыць паслухаць кагосьці з яго паплечнікаў не найблізкага кола. Яны даўно засвоілі самую сутнасць задум свайго шэфа і ўскладняць або маскаваць яе не маюць намеру. Вось яшчэ генерал, а ў дадатак яшчэ і член камітэта па абароне дзяржаўнай думы Расеі - Віктар Собалеў. Каму як не яму давялося шматкроць абмяркоўваць не толькі ход, але і стратэгічныя планы гэтай вайны, прычыненай на ўсякі выпадак сціплай абрэвіятурай СВА. І нават перад тэлекамерай ён не ўважае за патрэбнае ўтойваць сапраўдныя мэты сваёй краіны і яе правадыра. «Аднаўленне расейскага свету, стварэнне адзінай саюзнай дзяржавы Расеі, Украіны і Беларусі. Аднаўленне ў рамках натуральных яго меж. Мы ўсе - расейцы». Няма падстаў меркаваць, што ён мог дапусціць у сваіх прамовах нейкае адхіленне ад генеральнай лініі крамлёўскіх патуг. Абурацца і абурацца можна бясконца.

Толькі месца для праславутай «угоды» ў гэтай дакладнай схеме няма.

Уладзімір Халіп, спецыяльна для сайта Charter97.org